پیوند: http://www.fars.namaz.ir/page.php?page=showarticles&cat=1&id=588&office=fars

گاهی وقتا به کارهای خومون که فکر می کنیم؛ آمدن، رفتن، نوشتن، درس خواندن، امتحان دادن و … و… و… با خودمون  می گیم این همه کار کردن در روز به خاطر چیه، نهایتش به خاطر چی این کارها رو انجام می دیم. آخه می دونیم هیچ کدوم از این کارها هدف ما نیستن. می دونیم که مثلا امتحان دادن و قبول شدن و اینا خودش به تنهایی به دردمون نمی خوره. هر کسی وقتی خوب فکر می کنه می بینه یه هدف مهمتری هست که همه کارهاشو در راستای اون انجام می ده.

اما ما که دوست داریم به خاطر همون چیزی که آفریده شدیم کارهامون رو انجام بدیم، یعنی دوست داریم به هر حال اونطوری باشیم که خدا راضیه و دوست داریم که در نهایت از اون چیزی که خدا می خواد فاصله نگیریم، پس همه کارهامون رو در جهتی انجام می دیم که در نهایت به درد خدایی شدنمون بخوره. پس درس می خونیم تا علممون بره بالا تا معرفتمون زیاد بشه تا رابطه بهتری با خدا داشته باشیم، امتحان می دیم تا قبول بشیم و چون خدا دوست داره به دیگران بیاموزیم و بازم اینطوری با خدا رابطه بهتری داشته باشیم. برای بهتر شدن اوضاع خودمون هر کاری می کنیم مثلا ورزش می کنیم تا با نشاط باشیم، سالم باشیم و در نهایت با خدا رابطه بهتری داشته باشیم.

آیا اینطور نیست؟! همه ما که اعتقاد به خدا داریم هر چند گاهی خدا رو تو زندگی مون از ذهن و یاد برده ایم اما به هر حال نیتمون اینه.

بهترین، باشکوه ترین، زیباترین و خداپسندانه ترین مصداق رابطه با خدا چیه؟!

بله درسته! پس چرا هر روز ما این همه دوون دوون سراغ این کار و اون کار می ریم تا بهتر بتونیم نماز بخونیم اما وقت نماز که میشه دست و پا شکسته چند رکعتی می خونیم با خاطر پریشانی که همه جا میره و سرعتی که زود تموم بشه و بریم به کارهای دیگه مون برسیم؟!

نماز می خونیم که تموم بشه و  بریم سراغ کارهایی که به خاطر نماز انجامشون می دیم!!!

وقتی به این چیزا فکر می کنم می فهمم چرا آقا امام حسین(علیه السلام) ظهر عاشورا تو گیر و دار جنگ به نماز ایستاد. چون حقیقتا به خاطر نماز قیام کرده بود.

ما چی؟ حقیقتاً به خاطر نماز درس می خونیم؟!